හමුවනතුරු අප ආයෙත්...

                      අවසන් දිනයේ අවසන් මොහොතේ ඔබට නොකියා යන්නට ගිය මා නැවත ඔබ ළඟට පිය නැංවූයේ කුමන ඉන්ද්‍රජාලයකින්දැයි මට තවමත් නොතේරේ. දෙනෙතින් සිනා පා ඔබෙන් සමුගැනීමට ගිය මගේ අත අල්ලා සුභ පැතූ ඔය දෑත අල්ලා ගත්තේ නැවත අතහරින්නට නම් නොවේ.

                        ඔබ හා සිනාසී වචනයක් කතා කරන්නට දුටු සිහින කොතරම්ද; සැබෑ වූ ඒ සිහිනය මැද ඔබගේ ආදරය විඳින්නට මගෙ හිතේ ගැබ්බරව ඇති ආදරය ලෝබකමක් නැතිව ඔය අත්ල මත තබන්නට සිහින දකිමි විරාමයක් නොමැතිව.

                        දුහුවිල්ලකි බාධක ගල් පරුවත මිහිරි ගීයකි ඇනුම් බැනුම්ද ඔබ රුව හිත ළඟ තනි රකිනා විට. සිනාසෙමි මා තනිව ළදරුවෙකු ලෙස දුක කුමක්දැයි නොහඳුනන.

                        මා නිල් අහසේ පාවෙන දුහුලු වලාවක් කල, මඳ සුළඟේ නැලවෙන ලපල්ලක් කල මේ ආදරය රැක ගනිමි දිවි තුරාවට රැගෙන යමි සංසාරයෙන් සංසාරයට
                                                        හැමදාමත්  ආදරෙන්...

ඔබ නීල නෙතු ලඟ ....

ඔබ නීල නෙතු ලඟ 
අසරණයි මා, 
මගේ කවිකම. 
උවම් සොයමි ද කොහේ 
වචන ද 
මගෙන් දුර ඈත විට. 

සුමිතුරු මගේ පන්හිඳ 
අවනත නෑ මට ම ද 
අකුරක් නෑ ලියන්නේ 
කුරුටු ගානවා විතරයි. 

නිඳිගන්නේ කොහොම, 
ඇසිපියා සයනයේ 
යුද වැදුනා පමණයි; 
සුසුම් ලෑවා විතරයි. 

නෑ හිතේ තරහක් 
හැංගුනාට සඳ කොමලිය 
සුදු වලා සේද‘තර 
සොරා යමි මේ අහසින් 
මගේ ම විශ්වයට ඈතට 
වසන්තයේ එක දවසක 
හොවා මා දෝත‘තර 
ඔබේ රූ මී අමා  
පුරා බොමි මා නෙතු විත. 

ඔබ ඉන්න පෙම් හීන සියුමැලිද කොයිතරම්.....

ඔබ ඉන්න පෙම් හීන සියුමැලිද කොයිතරම්
මුදු රෝස කොපුල් පෙති සිපගතිමි සියවරක්
ඔය නීල නෙත් කැළුම් යදින්නේ මාව නම්
දුරින් ඇයි මේ තරම් ඉවසන්න බෑ තවත්.

ඇසෙන හැම ගීයක් ම හද පතුල පෑරුවා
මුළු රෑ ම නිඳි නැතිව හිත හිතා වි‍‍ඳෙව්වා
මේ හීන එලි වෙන්නෙ කවර දින දෝ කියා
අකීකරු සුසුමකින් පපුව ඇවිලී ගියා.

අරමුණත් ගැන නොදැන ගෙවූ කල නිමාවී
ඇරඹුමද මාවතද නැවතුමද ඔබම වී
මේ හීනයක් නෙමෙයි සත්තක් ම පවසමී
ඔබ මගේ කරගනිමි ඉවසන්න සමනලී.

මේ වචන හැර නැත කිසිදු වස්තුවක් මා මෙතෙක් ඉතිරි කර

               

               

                  මැදියමේ නිඳි නැතිව තෙත් කරමි මා මේ පත් ඉරු තවමත්. නෑ සිතුම් නැවතුමක් නවතිනා තැනින් යලි යලිත් දළු දානවා විනා. ඔබ විසල් නෙත් කැළුම් අවදිව තබයි මා සිතුම් තවමත්. මට මා කවුදැයි කියා දුන්නේ ඔබයි; ඔබයි මා පෙරමඟ පහන් තරුවත්; පියවරක් ගානේ පෙනෙන සුභ ලකුණත්. 
                මොහොතක් මොහොතක් ගානේ ඔබ ගැන ම මා මැවූ ඒ මවුවත් සිතුවිලි කුසුමන් අසල පැරදුනාදෝ නිමල සඳ කිරණත්. පුදමි ඒ පිවිතුරු ආදරය උන්මාදිනිය ඔබ හට ම. කැපකලා මා ජීවිතය ම ඔබ කෙරෙහි සෙනෙහසින්. කිසිවක් නෑ මා අත ඉතිරිව, පරිත්‍යාගයක් මිස අයිතිකරගැනීමක් නොවන වග ආදරය, කියා දුන්නේ ඔබමයි. ඔබ වෙනුවෙන් ජීවත්වන්නට හුස්ම පොද පමණක් සිරකරගත්තා පපුව තුල, එපමණයි මා ළඟ ඉතිරිව. ඔබේ සිත සොරා යන්නට මේ වචන හැර නැත කිසිදු වස්තුවක් මා මෙතෙක් ඉතිරි කර, එයද වටිනා දෙයක් යැයි කිව හැකිනම් පමණක් ඔබට අයිතියක් ඇත එයට අවනත වන්නට.      

                                                                                          - 29/12/13

            

හිතක් ඇතිදෝ මටත් පෙම් කරනා

හිතක් ඇතිදෝ මටත් පෙම් කරනා

අතින් අත පටලා
ඔහේ යන්නට හීන මවනා
සංසාරයෙන් සංසාරයේ
එක්ව ඉන්නට පැතුම් පතනා
හිතක් ඇතිදෝ මටත් පෙම් කරනා

ඇස් කෙවෙනි රතුවන තුරා
මා එන පෙර මග ම බලනා
දහක් නෙත් අතරේ
මගේ නෙතු බැල්ම යදිනා
හිතක් ඇතිදෝ මටත් පෙම් කරනා

ගැහෙන හදවතට කන්දී
ඇහිරෙන්න පපුතුරේ ලංවී
කතා කරන ඇස්වලට කිමිදී
කියවන්න කිසිදා නොලියූ කවී
හිතක් ඇතිදෝ මටත් පෙම් කරනා

ඒ සංසාර ආදරය කවදා හෝ මා ලඟයි.

                                 

                       

                        එක් ආදරණීය බැල්මක් සතුටු කරනවාද පෙම්වත් හදවතක් කෙතරම් කල්ප කාලාන්තරයක් පුරා ලං කරගන්නට පෙරුම් පිරූ ඒ සංසාර ආදරය මා ලඟ කවදා හෝ නතරවන බව දැනෙයි දැන් දැන් නිසැකව ම. දහසක් නෙත් පසුකර නැවතුනේ ඔය නෙත් ලඟ ම යි. ඒ නීල නෙත් විලේ කිමිදෙන්නේ මා කවදා.
                    ඔහේ ගියා මා මෙතෙක් කල් ගමන කුමක් දැයි නොදත්තෙම්; මාවත කුමක් දැයි නොදත්තෙම්; නැවතුම කුමක්දැයි නොදත්තෙම්. ඔබ පසුපසින් මා එමි මවක පසුපස්සෙන් යන ළදරුවෙකු පරිද්දෙන් නොඅසමි ඔබෙන් කිසිදා රැගෙන යන්නේ මා කොහේ ඔබ ම මා අරමුණ බැවින්.
                    වසර ගණනකින් නොඇන්දෙම් මා සිතුවමක්;මා තෙලිතුඩට සත්තමයි නොතිබුනේ අරමුණක් මගේ පැන්සල දැන් සොයන්නේ ඔය රුව ම යි. ඒත් කොහොම අඳින්නද ඉන්නේ නෑ එක විදිහකට හිනාවෙනව, ඇද කරනව, පැද්දෙනවා, නැලවෙනවා හිත ඇතුලේ හරි කලබල.
                    ඔය විදිහට ම දඟ කරන්න මා තුරුලේ ඉඳන් තරවටු කරන්නේ නෑ කවදාවත් ආදරෙයි මං මගේ දඟ මල්ලට.

ඔබ ම මා කවිය වී....

ඔබේ රුව වනන්නට
මගේ කවිකම් මදී
ඔබ ගැන ම කවි කුමට
ඔබ ම මා කවිය වී.

නුඹේ රුව සම කරන
සිතුවමක් වනු බැරි ව
සුදු කොලය මත වැතිර
පැන්සලය මගෙ හඬයි.
රළු පරළු මිනිරනින්
ඇන්ද සිතුවම් කුමට
ඔබ මගේ හදවතේ
සිතුවමක් වී නිදයි.

නුඹට ඇති සෙනේහය
පවසන්න ලතවෙමින්
නුඹේ සඳ උවන ලඟ
පිළිරුවක් වී හිඳිම්
වචනයෙන් කිලිටිකර
කුමට මා කියනු එය
ඔබ අතර
මා අතර
ගෙවී යන නිහඬ බව
ඔබ කෙරෙහි විලිලමින්
ගැබ්බර ව ඇති සිතුම්
කාටවත් නෑසෙන්න
ඔබට කොඳුරයි හෙමින්.