මිනිසුන්ට ඇබ්බැහි වූයෙමි.

              මීට අවුරුදු හයකට පෙර මා මේ සිටින තැන සිටින්නට සීනෙකුදු නොසිතුවෙමි. නොමේරූ යෞවනයෙකුගේ සිහින වලට බැනවැදීම සාධාරණ නොවූවත් මා ඒ සිහින දෙස බලනුයේ උපහාසයෙනි.මා ද සමහර කවියන් මෙන් මනෝරාජික මානවවාදියෙක් ව සිටියෙමි; නමුත් මගේ සිහින සියල්ල පුපුරා ගොස් මා ඇද වැටුනේ ඒ මිනිසුන් මැද්දට ම ය. ඒ ජීවිතයේ මුල් පියවර කිහිපය තුල මා අපේක්ෂා භංගත්වයට පත්වූවත් පසුව ඒ සියල්ලට ම ආදරය කරන්නට මා පුරුදු වූයෙමි.

              ඒ මිනිසුන්ගේ වචන මා කෑදර කමින් ගිල දැමුවෙමි. සමහර වචන මගේ ජීවිතයේ ආදර්ශ පාඨ වන්නට පටන් ගති. මා ලියන හැම වචනයක ම ඔවුන්ගේ සුවඳ මුහුවන්නට පටන් ගති. ඔවුන් මා සිටින කවුළු වැසූ අඳුරු කාමරයෙන් මා අල්ලා පයින් පාරක් ගසා හිරු එළිය ගලන මිටියාවතට තල්ලුකර දමා මා වටා අත් අල්ලා ගී ගයන්නට පටන් ගති. දැන් කවරදාටත් වඩා මං ජීවිතයට ආදරය කරමි; ඒ මිනිසුන්ට ආදරය කරමි; මා සැබවින් ම ඔවුන්ට ඇබ්බැහි වූයෙමි.