රාත්‍රිය මං උඹට ආදරය කරනවා

අහස් තරු පොලෝ මත

හිතුමතේ පාවෙනා

නෑ කණාමැදිරියෝ,

පුංචි අත් පොකුරු කර

දුව දුවා අල්ලාපු

පුංචි කණාමැදිරියෝ

නිවි නිවී හිනැහෙනා.

පොලෝ මත ඉහිරිලා

නෙක රටා මව මවා

පුංචි සේපාලිකා

රළු බොරළු මාවතේ

පාවාඩ එලනවා.

සඳවතිය තුරුහිසින්

මිහිරි රස පෙරනවා

මම යන්නෙ කොහෙද ඈ

මා ළඟින් ඉන්නවා.

හීල් සුළඟක් ඇවිත්

මාව කිතිකවනවා

විහිළුවට තුරුමඬුලු

සමඟ පොර බඳිනවා.

නින්ද නැති මැඬියෝ ද

දියකඩේ රැස්කකා

එකිනෙකා පරයාන

තර්කයන් කරනවා

‘මොන තරුව වැඩි රුවැති‘

තම මතය පහදනා.

නුඔ යන්නෙ කොහෙද

මේ රාත්‍රිය නොඅසනා

නුඔ ඉන්නෙ කොහිද නුඹ

කොයි කවුද නොඅසනා

කිසි දෙයක් නොපතා ම

ආදරය පුදදෙනා.

මුළු ලොව ම නිදන රෑ

මං තාම ඇහැරිලා

හෙට යලිත් නැඟිටින්න

නින්ද තව හොයනවා

මගේ සුව නින්ද මේ

රාත්‍රිය අහුරනා

රාත්‍රිය මං උඹට

ආදරය කරනවා.

සුන්දරත්වය

 

ඔබ තරම් මෙලොව කිසිවක්

ඒ තරමට සුන්දර නැත

මෙලොව සියලු සුන්දරත්වය

ඔබෙන් පමණක් දකිමි මම.

සමනලයෙක්ගේ මරණය

සමනලයෙක් මැරුණාට
පොළොව හෙල්ලෙන්නෙ නෑ.

මහ එකෙක් නොපාගා
උඩින් යනවා ඇරෙන්න;
පොඩි එකෙක්
කොස් කොලෙන්
ඌව අරගෙන ඇවිත්
මහ පොළොවෙ වළලලා
වල උඩින් වද මලක්
තියා  අඬනවා ඇරෙන්න;
පැපරාසියෙක් විත්
තැළුණු පිහාටු ලංකර
දුක හිතෙන ෆොටෝ එකක්
අරගෙන යනවා ඇරෙන්න;
බිඳුණු සිතැති කවියෙක්
ඌ වෙනුවෙන් කවක්
ලියල දානවා ඇරෙන්න;
වෙන මුකුත් වෙන්නෙ නෑ.

වචන

මේ, වචන පමනකී.
මේ වචන පමණකී මා සන්තකව ඇතේ
යන්න ඹබෙ හද සොරා;
ඹබේ මුදු සොඳුරු බව
තවරන්න සුදු පිටු පුරා;
මගේ හද ආදරය
කියන්න මා හිත පුරා.
මේ වචන පමණකී මා සන්තකව ඇතේ,
මේ වචන පමණකී.
මේ, වචන පමනකී.

මිනිසුන්ගෙන් සැදුනු කවිය... 

වැසි සුළං පහර ලැබ
හිරු රැසින් කර ව ගිය
දළ සැකිලි අතුපතර
කටු කොහොල් දැක දැක ම
මලක මුදු මෙලෙක ගැන
සොහොයුර මා ලියනු කෙලෙස. 

මිරිඟු දිය සිළු ලෙලෙන 
ඉර රවන මද්දහන
මහපොලොව කැකෑරෙන
ගිනියමින් දැවි දැවි ම 
මද නලක සුවය ගැන 
සොහොයුර මා ලියනු කෙලෙස. 

පද වැලක මුල් බිජුව 
බෙලි මසට කාවැදුණු
මූදු වැලි කැටය ලෙස
හද මසට කාවැදී 
ඇනි ඇනී රිදුම් දී
ලේ කඳුළු වැල් බැඳී 
කවි මුතු ව ඉපදුනී. 

ඒ කවියේ පේලි අතර 
සිය ගණන් වචන මැද 
දසදහස් අකුරු ළඟ
මොහොතක් නැවතී බලන්න 
මේ පනගැහෙන අකුරු ය;
හද ගැහෙන මිනිසුන් ය.