මේ එදා මේසයයි
ඔබ+මගේ නම් කෙටුව
මේ කැලලි සාක්කියි
ඇඟිලි තුඩු හඳුනනා.
මේ රවුම් බංකුවයි
දකිනතුරු ඔබ ඈත
මා දෙපය ගිමන් හල
සේපාලිකා මල් තවම
සිපිනවා ඇති පොළොව.
මේ එදා ස්ටේසමයි
අප දෙදෙන වෙන්ව ගිය
දිනෙක යලි හමුවන්න
මගේ සිත පෙම් කෙරුව.
මේ එදා කවියයි
ඔබ නමින් මා ලියුව
දිවමතුරක් මෙන් මා
මතකයෙන් මිමිණුව
වචනයෙන් වචනය අද
හද තන්තු පාරවන.
මේ එදා නගරයයි
ඔබව මා මුණ ගැසුව
ජීවිතය වෙනුවෙන්
තවම අප යුද වදින
නුඹ මගේ මතකයන්
තැවරුණු තැන් හැම තැනම
මං තවම එතනමයි
නොදන්නෙමි ඔබ කොහිද
නෙත් තවම නිරුවතින්
අනන්තය බලාගෙන
ඔබේ සිත යදින්නට
දනිස් සුඛනම්‍ය නැත
ජීවිතය අඬගසයි
මා නැවත යායුතුය.
No comments:
Post a Comment
මා මෙන් ම සිතන පතන මිනිසුන් පිරිසක් තවමත් හුස්ම ගනිමින් සිටිනවා යන හැඟීම පමණක්, මේ ජීවිතයෙන් හා ලෝකයෙන් පලායෑමේ චේතනාවෙන් මා මුදවාලන එක ම නිදහසට කරුණයි. මා ඔබ මත විශ්වාසය තබමි.