එපමණයි ඔබහට කීමට ඇත්තේ මාහට...

හිඳී නම් මා නෙතු අවදියෙන් 
ඔබ මගේ ඇස්දෙකේ පැටලි පැටලී ඉන්න 
හිඳී නම් මා නිදිවැදී 
ඔබ මගේ හීනයේ දැවටි දැවටී ඉන්න 
එපමණයි ඔබහට 
කීමට ඇත්තේ මාහට.

සීත වැහි බිඳු ඇවිත් ඔය කම්මුල් තෙමයි නම් 
ඒ බිඳුවල සැඟවී ඉන්නේ මමයි 
උණුසුම් හිරු කිරණ විත් ඔබට කරදර කරයි නම් 
ඒ කිරණේ සැඟවී ඉන්නේ මමයි 
මා කොහේ සිටියත් නැතත් 
ඔය හිතේ කොහේ හෝ අඳුුරු මුල්ලක් දෙන්න 
එපමණයි ඔබහට 
කීමට ඇත්තේ මාහට. 

මල් සුවඳ මුසු පවනෙ සැඟවී මා එන්නම් 
ඔබේ මුදු සිරුර මා සිපගෙන හමන්නම් 
ගලායන කාලය මා නවත්වන්නම් 
ඔය සිනාවේ මා නැවතී හිඳින්නම් 
මා කිසිවක් කීවත් නැතත් 
ඔබ මගේ හදවතට ඇහුම්කන් දී ඉන්න 
එපමණයි ඔබහට 
කීමට ඇත්තේ මාහට. 

වෙන කාටවත් නෙමෙයි තියා ගත්තේ ඔබටමයි

සඳ එලිය සේ සුදුම නිකැලැල් සිතුම් 
කිසිදාක ඉටු නොවුණු නොයිඳුල් පැතුම් 
හීනයක් වාගේම මේ සොඳුරු හැඟුම් 
වෙන කාටවත් නෙමෙයි 
තියා ගත්තේ ඔබටමයි 

හිමිදිරියෙ ළහිරු කෙඳි මා ඇහැරවාවී 
තවම නිදි නෙතු දිහා මං බලා ඉන්නම් 
ඒ ලොවින් පිබිදිලා මගෙ ලොවට ආවොතින් 
මං මගේ තුති පඬුරු මුව මත්තෙ තබන්නම් 

සේද කෙහෙ රැලිවලින් කිතිකවනවානම්
ඔබේ සුව උකුල මත මං නිදාගන්නම්
'ආදරෙයි' කියූ විට නෙතු වසිනවානම් 
රතුපාට තෙත කොපුල් මං උරා බොන්නම් 

මේ පුංචි මල් ගොමුවෙ අතරමං වෙලානම් 
මල් කිනිති නොපාගා මං හොරෙන් එන්නම් 
මිදුල දිග මගේ ලඟ තුරුලු වී ඉන්නකං 
නිමක් නැති රස කතා මං අහන් ඉන්නම්. 

සඳ එලිය සේ සුදුම නිකැලැල් සිතුම් 
කිසිදාක ඉටු නොවුණු නොයිඳුල් පැතුම් 
හීනයක් වාගේම මේ සොඳුරු හැඟුම් 
වෙන කාටවත් නෙමෙයි 
තියා ගත්තේ ඔබටමයි.

කොළඹ අහස කළුවරයි.

බස් බාගේ තෙරපි තෙරපි
කෝච්චියේ පැද්දි පැද්දි
දවස ගානෙ අපි යනවා
කොළඹ වන්දනාවේ.

හීන දුන්නාට ජීවිතයට
පාට දුන්නෑ කවදාවත්.
ඒ හීන පොදි බැඳන්,
හෝල්ට් එකේ ඉස්ටේසමෙ
කන්තෝරුවෙ වැඩපලේ
පාසලේ පන්තියේ
මේ කොළඹ අහස යට,
හෙවනක් හොයාගෙන
ඇවිදිනව තාමත්.

දූවිලි හුළඟින් පිරුනට
යන්න බෑ මට ගමට
අතැර මේ නගරය;
ජීවිතයෙන් වෙන්වී ගිය
ඉහල පහල හුස්මගන්න
පුංචි පුංචි මතකයන්
හැමතැනම තැවරිලා.

දඬුකෝඩු උන් එක්ක
කිරිකෝඩු කලවමේ
බස්බාගේ තෙරපි තෙරපි
කෝච්චියේ පැද්දි පැද්දි
අපි වාගේ උන් ඒවී
කොළඹ වන්දනාවේ.

මේ... කොළඹ නගරයයි,
කොයි තරම් දුන්නාද
ඒ තරම් උදුරාගත්
පපුවක් නැති පොලීකාරයා.

පෙමින් බැඳුනෙමි ජීවිතයට...

මා පයට තණනිල්ල
අඳුරු කුස මා හිසට
සඳ බඳුන හලාලූ
කසුන් සුණු වැස්සකින්
මුළු අහස හැඩිවෙලා;
දවස දිග අයාලේ
ඔහේ ගිය තනිහිතත්
මගේ ලඟ නැවතිලා;
මේ අහසයි
මං විතරයි.

පාළු බිඳුණු නිවහන
පෙනේ  ඈත ඉම
කිසිවෙක් නොයන මඟ
කැලෑ වල් වැදී ගිය;
නිහඬබව බිඳින
සිහින් දිය පහරක්
කිසිවක් නොඅසා
මා හා දොඩමළු වන;
කඩා වැටෙන තරුවක්
පෙනේ ක්ෂතිජයේ
එය පරයා නැඟෙන
අලුත් තරු සහසක්.

සඳ කලා බැස ගියද
යලි නැඟෙනු ඇත පුරසඳ
ගෙවී ගිය පසු හේමන්තය
නව දළු සලා නැඟනු ඇත වසන්තය.

තවමත් මා අත
ඇත ජීවිතය ඉතිරිව
හදවත ගැහෙන හඬින්
දනිමි ජීවත් වන බව
ශක්තිමත් පියාපත්
තනිව සරන සියොතුන්ට
කිසි කලෙක නොවුනු ලෙස
පෙමින් බැඳුනෙමි ජීවිතයට.

පොත් මගේ ආදරවන්තිය.

තාමත් ඒ සුවඳ මතකයි
හමුවූ මුල්ම දිනයේ.
ඔබව හිමිකරගන්න
වින්ද දුක් කෙතරම්
පොත්: මගේ ආදරවන්තිය.

ඔබව තේරුම් ගන්නකං
ඉවසුවා ඔබ සෙනෙහෙන්.
මගේ දාඩිය වතුරින්
තෙත් වුනා ඔබෙ මුදුපත්
පොත්: මගේ ආදරවන්තිය.

ඉරි කෑලි තරු ලකුණු
කැත කලාට ඔබෙ පිටු
ඔබේ සීරීමක් දැක්කත්
කලබල වුනා මට මතකයි
පොත්: මගේ ආදරවන්තිය.

සඳ රේණුවක් දිගේ
අකුරින් අකුර අමුණන
මේ සෞම්‍ය රාත්‍රියේ
ඇදගෙන මා සුරතින්
කිනම් මිටියාවතක මා
අතරමං කරාවිද
දන්නේ කවුරුන්ද
පොත්: මගේ ආදරවන්තිය.

ජීවිතය අඬගසයි...

මේ එදා මේසයයි
ඔබ+මගේ නම් කෙටුව
මේ කැලලි සාක්කියි
ඇඟිලි තුඩු හඳුනනා.

මේ රවුම් බංකුවයි
දකිනතුරු ඔබ ඈත
මා දෙපය ගිමන් හල
සේපාලිකා මල් තවම
සිපිනවා ඇති පොළොව.

මේ එදා ස්ටේසමයි
අප දෙදෙන වෙන්ව ගිය
දිනෙක යලි හමුවන්න
මගේ සිත පෙම් කෙරුව.

මේ එදා කවියයි
ඔබ නමින් මා ලියුව
දිවමතුරක් මෙන් මා
මතකයෙන් මිමිණුව
වචනයෙන් වචනය අද
හද තන්තු පාරවන.

මේ එදා නගරයයි
ඔබව මා මුණ ගැසුව
ජීවිතය වෙනුවෙන්
තවම අප යුද වදින

නුඹ මගේ මතකයන්
තැවරුණු තැන් හැම තැනම
මං තවම එතනමයි
නොදන්නෙමි ඔබ කොහිද
නෙත් තවම නිරුවතින්
අනන්තය බලාගෙන
ඔබේ සිත යදින්නට
දනිස් සුඛනම්‍ය නැත
ජීවිතය අඬගසයි
මා නැවත යායුතුය.

යලි මට දෙන්න සොඳුරිය මා සෙනේ පිරූ...

ඔබ රූ අමා මා නෙත පවස නිවූ
දවස දුරයි ඔබම ද මා පෙම් කෙරූ

නොයදිමි යලිත් සෙනෙහස නුඹෙ නමට පිදූ 

යලි මට දෙන්න සොඳුරිය මා සෙනේ පිරූ

සොඳුර මේ සියලු දෙය ඔබව හමු වූ දා පටන් .....

මීට පෙර ඇසුනාද සුළඟ කියනා රහස් 
කුසුම් පෙති ඉහිරුවා හිසට මගෙ වතාවක් 
පිටුව පෙරලං ගියා අමනාප නෑ තවත් 
සොඳුර මේ සියලු දෙය ඔබව හමු වූ දා පටන් 
ඔය නෙතින් මගේ සිත සිපගත්ත දා පටන් 

සඳ මවුන් මා ළඟින් තරු දරුවො පිරිවරං 
නින්ද මට දුන්නෙ නෑ තුන්යම ම ගෙවෙනකං 
කවි පෙලක් ලියන්නට ගෙවූවා මුළු රැයක් 
සොඳුර මේ සියලු දෙය ඔබව හමු වූ දා පටන්  
ඔය නෙතින් මගේ සිත සිපගත්ත දා පටන් 

පොද වැස්ස හැලෙනවා රිදී ඉරි වලාවක් 
පොළොව මත පිපෙනවා වැහි මලිති යායක් 
ඒ වැස්සෙ තෙමෙනවා මට නොමැත ගානක් 
සොඳුර මේ සියලු දෙය ඔබව හමු වූ දා පටන් 
ඔය නෙතින් මගේ සිත සිපගත්ත දා පටන් 

ආදරය නොදී මට දුන්නෙ ඇයි හදවතක්.....

21/12/2014












පමා වූ අතීතය හිත අස්සෙ හිරකරන් 
සිත් රුහිරු තෙත් කලා පත් ඉරුව පෙඟෙනකං 
ජීවිතය මා නුඹෙන් ඉල්ලුවේ එක දෙයක් 
ආදරය නොදී මට දුන්නෙ ඇයි හදවතක් 

ඔබේ කවුළුව මත්තෙ පිනි කඳුළු බිංඳුවක් 
සුළඟ ගෙනැවිත් තැබූ මගෙ නෙතින් සොරාගත් 
ඔබ දිහා බලාගෙන ඈ ඉන්නවානම් 
සඳවතිය මගේ දුක ඈට ගොස් කියාපන් 

ආදරය නොකීවේ ආදරය නිසාවෙන් 
හැමදාම වෙන්ව ගිය තැන ඉන්නවා මං 
ඔබ යලිත් හමුවන්න එකම එක වතාවක් 
නොසඟවා කියන්නට එකම එක කතාවක් 

කවුරුන්ද මා

ඔබ 
මා සමඟ ගත කල 
දින මිනිත්තු කිහිපය මත 
මා කවුදැයි 
තීරණය කිරීමට ප්‍රථම 
බසින්න මාගේ සපත්තුවට 
හිරිවැටුණු දෙපා සනහාලූ; 
පිය මනින්න මා සමඟ 
ඒ අඳුරු මාවත්වල 
ගොරබිරම් වැස්සට 
ගුලිවෙන්නට තැනක් නොපෙනෙන. 

තනිවෙන්න මා සමඟ 
මුහුදු තෙර ගල්කුල මත; 
විඳිමු ඒ අරුණ හිරු කෙඳිති 
දෑස් පෙති පියාගෙන 
හරිම උණුසුම් නේද?

ගිල්වන්න ඔය අත් 
මගේ අත් වැසුමට 
රළු කරගැට සඟවාලූ; 
දහඩියෙන් තෙත ඇති, 
සොඳුරු මතක සටහන් 
පොරොන්දු වූයේ නෑ ඔබට. 

මී ඔඩම් හප්පන්නට එන්න 
මේ මිහිරි මිනිසුන් සමඟ; 
ඇදදමා මා මිටියාවතට 
අත්වැල් බැඳ ගී ගැයූ. 

හැඳගන්න මාගේ කබාය 
පෑරුණු හදවත සඟවාලූ. 
ඈ සමඟ මිමිණූ වදන් 
ඔබට නෑසෙන්න ඇති 
බොඳ මීඳුම් පටලයක් 
හදේ රැඳි රූ ඇගේ. 

සෑම කෙනෙකුට ම 
කතාවක් ඇත 
කියන්නට සිතේ සිරවූ.

ජීවත් වූ පසු 
ඔබ 
මගේ ජීවිතය 
හැකිවේවි හඳුනාගන්නට 
කවුරුන්ද මා.